نع منعه سلاح شیمیایی

عجب دنیای عجیبی داریم والا. در کشوی جنگی وجود دارد. طرفین حسابی همدیگر را می کشند. 'توپ تانک مسلسل' دیگر اثر ندارد. خلاصه با هر چیز قابل و ناقابلی همدیگر را نابود می کنند. خارج میدونی ها اصلا چیزی نمی گویند و خودشان را می زنند به کوچه علی چپ. تا اینکه یکباره یکی از طرفین دعوا از سلاح شیمیایی استفاده میکند. خارجیهای بی حوصله یکدفعه وارد گود میشوند که آهای! چرا شما حالا با سلاح شیمیایی می کشید؟ نمی تواند فقط با 'توپ تانک مسلسل' مثل آدم آدمها را بکشید؟ این چه معنی داره؟ حالا که شما ناجوانمردانه می کشید ما هم به شما حمله می کنیم تا به شماها نشان دهیم که چگونه راه درسته کشتن با 'توپ تانک مسلسل فشفشه' می باشد. تو این حیرویر بین خارجیها هم اختلاف می افتد تا آنجای که هرکس دیگری را سرکار می گذارد. خلاصه یکباره در آخر همگی روی هم را می بوسند و قرار می گذارند که خلافکار «خودش» باید تا شش ماه آینده سلاح های شیمیایی خودش را نابود کند و فقط اجازه دارد که با 'توپ تانک مسلسل' مردمش را مثل بچه آدم بکشد. آنوقت بقیه دنیا هم خیالش راحت می شود که کشت و کشتار بروال خودش بطور قانونی و بدون زیر پا کذاشتن کنونسیون ژنو پیش می رود. بلی

آدم وقتی سریال های کمدی مزخرف مدیری را می بیند ، می فهمد که در حین مسخرگی مطلق چقدر حقیقت تلخی درباره دنیای عجیب و مسخره ما آدمها در آنها نهفته است!! یعنی ما همه واقعا: هوتوتو سابیدیم به الک