برتولت برشت - نویسنده، شاعر، نمایشنامه‌نویس و یکی از اندیشمندان برجسته ای آلمانی. داستان کوتاه زیر از او میباشد. واقعاً جالبه که چه شباهتهای واقعی میشود از درون یک داستان خیالی پیدا کرد. تقریبا همه محصلان دبیرستانی اینجا باید حداقل یکبار تفسیری درباره یکی از داستان های برشت برای کلاس ادبیات شان بنویسند. به عبارتی، در رابطه با اندیشه های او فکر کنند. عجب تفاوتی ← بین ما و اینا
اگر كوسه ها آدم بودند، با ماهي هاي كوچولو مهربانتر مي شدند؟ آقای كي گفت: اگر كوسه ها آدم بودند، توی دريا براي ماهي ها جعبه های محكمي مي ساختند، همه جور خوراكي توی آن مي گذاشتند، مواظب بودند كه هميشه پر آب باشد. برای آن كه هيچ وقت دل ماهي كوچولو نگيرد، گاهگاه مهماني های بزرگ بر پا مي كردند، چون كه گوشت ماهي شاد از ماهي دلگير لذيذتر است! برای ماهی ها مدرسه مي ساختند و به آن ها ياد مي دادند كه چه جوری به طرف دهان كوسه شنا كنند. درس اصلي ماهي ها اخلاق بودبه آن ها مي قبولاندند كه زيبا ترين و باشكوه ترين كار برای يك ماهي اين استكه خودش را در نهايت خوشوقتي تقديم يك كوسه كند. به ماهی كوچولوها ياد مي دادند كه چطور به كوسه ها معتقد باشند و چه جوری خود را برای يك آينده زيبا مهيا كنند. آينده ای كه فقط از راه اطاعت به دست مي یاييد. اگر كوسه ها ادم بودند، در قلمروشان البته هنر هم وجود داشت: از دندان كوسه تصاوير زيبا و رنگارنگي مي كشيدند، ته دريا نمايشنامه به روی صحنه مي آوردند كه در آن ماهي كوچولو های قهرمان شاد و شنگول به دهان كوسه ها شيرجه مي رفتند. همراه نمايش، آهنگهاي مسحور كننده يی هم مي نواختند كه بي اختيار ماهي های كوچولو را به طرف دهان كوسه ها مي كشاند.در آنجا بي ترديد مذهبی هم وجود داشت كه به ماهي ها می آموخت زندگي واقعي در شكم كوسه ها آغاز ميشود
"Wenn die Haifische Menschen wären", fragte Herrn K. die kleine Tochter seiner Wirtin, "wären sie dann netter zu den kleinen Fischen?" "Sicher", sagte er. "Wenn die Haifische Menschen wären, würden sie im Meer für die kleinen Fische gewaltige Kästen bauen lassen, mit allerhand Nahrung drin, sowohl Pflanzen wie auch Tierzeug. Sie würden sorgen, dass die Kästen immer frisches Wasser hätten, und sie würden überhaupt allerhand sanitäre Maßnahmen treffen. Wenn zum Beispiel ein Fischlein sich die Flosse verletzen würde, dann würde ihm sogleich ein Verband gemacht, damit es dem Haifischen nicht wegstürbe vor der Zeit.
Damit die Fischlein nicht trübsinnig würden, gäbe es ab und zu große Wasserfeste; denn lustige Fischlein schmecken besser als trübsinnige. Es gäbe natürlich auch Schulen in den großen Kästen. In diesen Schulen würden die Fischlein lernen, wie man in den Rachen der Haifische schwimmt. Sie würden zum Beispiel Geographie brauchen, damit sie die großen Haifische, die faul irgendwo liegen, finden könnten. Die Hauptsache wäre natürlich die moralische Ausbildung der Fischlein. Sie würden unterrichtet werden, dass es das Größte und schönste sei, wenn ein Fischlein sich freudig aufopfert, und dass sie alle an die Haifische glauben müssten, vor allem, wenn sie sagten, sie würden für eine schöne Zukunft sorgen. Man würde den Fischlein beibringen, dass diese Zukunft nur gesichert sei, wenn sie Gehorsam lernten. Vor allen niedrigen, materialistischen egoistischen und marxistischen Neigungen müssten sich die Fischlein hüten und es sofort den Haifischen melden, wenn eines von ihnen solche Neigungen verriete.
Wenn Haifische Menschen wären, würden sie natürlich auch untereinander Kriege führen, um fremde Fischkästen und fremde Fischlein zu erobern. Die Kriege würden sie von ihren eigenen Fischlein führen lassen. Sie würden die Fischlein lehren, dass zwischen ihnen und den Fischlein der anderen Haifische ein riesiger Unterschied bestehe. Die Fischlein, würden sie verkünden, sind bekanntlich stumm, aber sie schweigen in ganz verschiedenen Sprachen und können einander daher unmöglich verstehen. Jedem Fischlein, das im Krieg ein paar andere Fischlein, feindliche, in anderer Sprache schweigende Fischlein tötete, würden sie einen kleinen Orden aus Seetang anheften und den Titel Held verleihen. Wenn die Haifische Menschen wären, gäbe es bei ihnen natürlich auch eine Kunst. Es gäbe schöne Bilder, auf denen die Zähne der Haifische in prächtigen Farben, ihre Rachen als reine Lustgärten, in deren es sich prächtig tummeln lässt, dargestellt wären. Die Theater auf dem Meeresgrund würden zeigen, wie heldenmütige Fischlein begeistert in die Haifischrachen schwimmen und die Musik wäre so schön, dass die Fischlein unter ihren Klängen, die Kapelle voran, träumerisch, und in allergenehmsten Gedanken eingehüllt, in die Haifischrachen strömten. Auch eine Religion gäbe es da, wenn die Haifische Menschen wären. Sie würde lehren, dass die Fischlein erst im Bauch der Haifische richtig zu leben begännen. Übrigens würde es auch aufhören, wenn die Haifische Menschen wären, dass alle Fischlein. wie es jetzt ist, gleich sind. Einige von ihnen würden Ämter bekommen und über die anderen gesetzt werden. Die ein wenig größeren dürften sogar die kleineren auffressen. Das wäre für die Haifische nur angenehm, da sie dann selber öfter größere Brocken zu fressen bekämen. Und die größeren, Posten habenden Fischlein werden für die Ordnung unter den Fischlein sorgen, Lehrer, Offiziere, Ingenieure im Kastenbau usw. werden. Kurz, es gäbe überhaupt erst eine Kultur im Meer, wenn die Haifische Menschen wären.
